środa, 25 wrzesień 2024 10:56

Zator płucny: Groźne powikłanie wymagające szybkiej interwencji

pacjent pacjent fot: pixabay / poglądowe

Zator płucny to stan krytyczny, który występuje, gdy skrzep krwi blokuje przepływ krwi w tętnicach płucnych. Ze względu na poważne konsekwencje zdrowotne, każdy przypadek tego stanu wymaga natychmiastowej reakcji medycznej, aby uniknąć dalszych powikłań, a nawet śmierci pacjenta.

Główne przyczyny i czynniki ryzyka zatoru płucnego

Głównym sprawcą zatoru płucnego jest skrzep krwi, który najczęściej pochodzi z żył głębokich kończyn dolnych ,lub miednicy mniejszej. Skrzep ten może oderwać się i podróżować do płuc, gdzie blokuje przepływ krwi. Rzadziej zatorowi mogą sprzyjać czynniki takie jak tłuszcz po złamaniach kości, pęcherzyki powietrza, fragmenty nowotworów, płyn owodniowy czy materiał stosowany w zabiegach wewnątrznaczyniowych.

Ryzyko wystąpienia zatoru jest wyższe w określonych grupach osób:

● Osoby po 70. roku życia

● Osoby z przewlekłymi schorzeniami układu krążenia i płuc

● Osoby po zabiegach operacyjnych i długotrwałym unieruchomieniu

● Pacjenci z zaawansowanymi chorobami nowotworowymi

● Osoby z nadwagą

● Kobiety przyjmujące doustne środki antykoncepcyjne, a także w ciąży i po porodzie.

Symptomy świadczące o zatorze płucnym

Objawy zatoru płucnego mogą pojawiać się nagle i są zwykle intensywne. Charakterystyczne symptomy to:

● Gwałtownie rozwijająca się duszność

● Sinica skóry

● Ostry ból w klatce piersiowej, często opisywany jako kłujący

● Suchy kaszel, możliwe krwioplucie

● Przyspieszenie oddechu i tętna, ogólne poczucie niepokoju i potliwość

● Możliwość zasłabnięcia lub omdlenia.

Diagnostyka medyczna i metody leczenia

Diagnostyka zatoru płucnego zwykle obejmuje kilka kluczowych badań:

● Angio-TK tętnic płucnych, umożliwiające ocenę stanu głównych naczyń płucnych,

● Perfuzyjna scyntygrafia płuc, rozważana jako alternatywa dla angio-TK,

● Badania krwi, w tym poziom d-dimerów, troponin oraz peptydów natriuretycznych, które mogą wskazywać na uszkodzenie tkanki sercowej.

Leczenie ma na celu szybkie przywrócenie przepływu krwi do płuc:

● Początkowo stosuje się heparynę niefrakcjonowaną, by zahamować dalsze krzepnięcie krwi

● Wprowadza się leki trombolityczne, które mają za zadanie rozpuszczenie zatoru

● W stabilizujących się przypadkach kontynuuje się terapię antykoagulacyjną, często z użyciem antagonistów witaminy K, takich jak acenokumarol czy warfaryna.

Powikłania związane z zatorem płucnym

Bez odpowiedniego leczenia zator płucny może prowadzić do poważnych komplikacji:

● Przewlekła zatorowość płucna

● Zawał płuca

● Nagłe zatrzymanie krążenia i śmierć

Zator płucny jest sytuacją wymagającą błyskawicznej diagnozy i interwencji medycznej, aby uniknąć tragicznych konsekwencji. Wczesne rozpoznanie i odpowiednie leczenie są kluczowe dla poprawy rokowań pacjenta.